Heel vroeg in de ochtend, op bevrijdingsdag, lopen we het door de volle maan verlichte wad op. We zijn op expeditie Wad Stil. Om 1:22 ben ik opgestaan en om 3 uur vertrok vanuit de haven van Lauwersoog de boot ‘Dolfijn’ om ons naar ‘midden op het wad’ te brengen. Onder leiding van gids Peter lopen we in de richting van de volle maan. Onze gids houdt nauw contact met de schipper, omdat er een bui aankomt met mogelijk onweer. De onzekerheid van hoe lang we op het wad kunnen blijven maakt me extra bewust van hoe bijzonder het is dat we hier nu zijn.
De maan gaat ‘onder’ in een dikke donkere wolk die almaar donkerder wordt. Het lijkt wel of hij af en toe oplicht. Op dat moment wordt Peter gebeld door de schipper: er komt onweer aan, we moeten meteen terug naar de boot komen. Dat was wel een heel kort avontuur.
Terwijl ik terugloop voel ik naast teleurstelling ook weer het vertrouwen in de expeditie en ben ik benieuwd naar wat we gaan ervaren. Op het wad waar we nu zijn staat een wadwachtershuisje. Daar blijken we ook te kunnen schuilen op het moment dat de bui er echt aankomt. De boot blijft ook in de buurt. Rond het huisje kunnen we nu op het wad veilig een moment voor onszelf nemen om de zon te zien opkomen. Onverwacht beleven we de WAD STIL film hier nu in het echt.
De zon is heel even te zien door een spleetje in de wolken. De kleuren in de lucht maken het een prachtig gezicht, zeker met de spiegeling op het wad erbij en de uitgestrektheid van het oneindig ver kunnen kijken. Ook het contrast met de steeds donker wordende lucht ertegenover, maakt het een bijzonder ervaring. Midden in dit samenspel van licht en donker beginnen we het na een uur op één plek koud te krijgen. Tijd om te gaan lopen. Maar waarheen. De geplande tocht is te risicovol met nog steeds mogelijk onweer op komst. De bui is er echter ook nog niet. Een tussentijd. We besluiten om ons rond het huisje te bewegen en lopen richting de donkere wolken. Opeens verschijnt er een regenboog over de volle breedte van ons gezichtsveld. Hij is zo groot dat hij met moeite in één blikveld te zien is. Wauw. We vallen weer stil om dit in ons op te nemen. Ook de zon aan de andere kant die nu boven de wolken uit is opgekomen.
Op een gegeven moment vraagt de gids ons om bij een houten stellage op het wad te blijven staan om te ‘schuilen’ voor de bui die overkomt, voor de zekerheid. Er zit gelukkig geen onweer meer in. We worden alleen even heel erg nat. Met onze capuchons op en regenjassen aan staan we daar met onze rug naar de wind onder onze jassen. Het voelt knus.
De bui is vrij snel voorbij en dan trekt de lucht open. Van spannend en dreigend voelt het weer nu open en zacht aan. Een aantal van ons hebben het erg koud gekregen en genoeg beleefd en gaan terug naar de boot die nog steeds voor ons paraat ligt. Met de rest van de groep kunnen we tot onze verrassing de tocht nog afmaken tot aan het Rif. Dat hadden we echt niet meer verwacht.
Het water komt nu wel snel op, dus we lopen door. De geulen vullen zich achter ons. En terwijl we de zandplaat opstappen vanwaar de boot ons weer op zal halen laat de zon achter de wolken haar prachtige stralen zien. Ik heb de neiging om m’n camera uit m’n tas te pakken om het vast te leggen. Omdat de groep al doorloopt en m’n camera goed ingepakt zit, twijfel ik. Zo’n gedoe. Ik besluit om het ‘simpelweg’ te ervaren. Het is alsof ik de foto die ik had willen maken instap en ik onderdeel wordt van het geheel. Door de schoonheid toe te laten verdwijn ik er als het ware in. Het ontroert me. Het is zo mooi. Alsof ik ook die gouden zonnestralen ben.
Op de boot drinken we warme koffie en thee met een grote koek en wisselen we de eerste ervaringen uit. Wat was het indrukwekkend. De contrasten van donker en licht, zon en regen, spannend en ontspannen. Terwijl ik vooraf zeker wist dat dit de laatste expeditie Wad Stil was, heeft deze ervaring iets in me losgemaakt. Het maakte iets vrij in het nog dieper durven volgen van m’n innerlijk. En daar op dat wad bij de volle maan het langzaam licht zien worden maakte ook een nieuwe nieuwsgierigheid wakker: hoe zou het zijn om echt vanuit het donker het licht te zien worden, met nieuwe maan?
